Hakuna matata

We zijn weer op aarde, tenminste zo voelt het. Ik zal jullie niet vermoeien met het hele verhaal dat duurt uren, maar iets van deze bijzondere belevenis is de moeite waard. Als je met zijn tweeën de kili op gaat ben je verplicht om heel veel mensen mee te nemen: gids, assistent gids, kok, waiter (soort butler), dragers etc. De dragers (porters) hebben onze eeuwige respect en bewondering. Met meer dan twintig kilo op hun hoofd, schouders en nek rennen ze de berg op en af waar wij lopen te klunzen. Deze mensen zijn zo sterk! In hitte of kou sjouwen ze kookgerei, tenten, ingrediënten, onze bagage enz. Als ze aankomen wordt het kamp opgebouwd. Als wij er zijn krijgen we eerst een teiltje warm water om te wassen (handen en gezicht). Dan is er koffie en popcorn (zout aanvullen) en moet je rusten. Om half zeven krijg je eten in je eettent. Soep, hoofdgerecht, fruit en koffie of thee. Dan een briefing over de volgende dag (6:00 op, beddie tea dat is thee in je tent, over wanneer ontbijt en t verloop van de etappe) na de briefing verplicht op bed. Dit doe je allemaal braaf want je bent kapot. 7 dagen geen douche en dezelfde kleren. Plassen is to catch a little monkey en de rest laat zich raden. De toiletten op de campsites vermijd je liever maar soms kan t niet anders. T gat waar je bovenhangt bedwelmt je met een amoniak geur... Hou maar op. Dan t klimmen. De eerste dag wandelen we door regenwoud, heel erg mooi en een lange etappe. Dismas is onze gids, zijn bijnaam is passad dat betekent zo snel als een politie auto dit omdat hij de berg in 2 dagen op en neer kan. Dismas scant ons de eerste dag. Hij constateert dat we strong zijn en te snel. De volgende dagen is de gids onze houvast: hij weet feilloos welk tempo goed is voor ons en voor de hoogte die we bereiken. We hebben alle landschappen voorbij zien komen l, ik sla dat maar even over. De laatste dag is summit. Dit betekent om 00:00 lopen zodat je de top bereikt als de zon opkomt. Deze dag is loodzwaar, je moet ook nog naar beneden een stuk en je loopt totaal meer dan 13 uur. De klim is zwaar zo zwaar. Pole pole is het woord dat we al de hele week horen: rustig. In dit geval is t letterlijk stap voor stap. Ik heb t gevoel dat we niet vooruit komen maar we halen de ene groep na de andere in (zo gaat t de hele week al ). Soms krijgen we geen lucht meer en moet je om de honderd meter stoppen om je adem op regel te krijgen. Onze benen zijn zo moe en wankelen. Uiteindelijk bereiken we Stella point en dat betekent nog een uur naar de top. We zien opgevers en we besluiten door te gaan. Als de gids ons gezond genoeg vindt... Ja hoor. We lopen door en dan grijpt de hoogte ziekte Johan. Hij wordt dronken zonder alcohol hij waggelt en lalt en hij moet de laatste honderden meters aan t handje van de gids. Maar we halen t. De tranen springen in de ogen de gidsen omarmen ons en maken foto's. We zijn helemaal kapot maar dit pakt niemand ons af! Wat een ervaring. Meer horen? Kom maar langs als we terug zijn.